Jedzenie biogeniczne  (kiełki)

Jedzenie biogeniczne to jedzenie typu: kiełki nasion słonecznika, dyni, lnu, sezamu, kiełki pszenicy, żyta, jęczmienia, fasoli i innych roślin bobowatych. 

• Jest to najzdrowsze jedzeniem na planecie; od dawna stosowane jako doping i lekarstwo.
• Zawiera w sobie bioenergię w maksymalnej fazie swojej aktywności. 
• Ma właściwości biogeniczne (oznacza to, że każdy nadający się do spożycia kiełek po zasadzeniu do gleby staje się źródłem nowego życia i zamienia się w roślinę). Właśnie dlatego jedzenie biogeniczne jest nazywane jedzeniem “żywym”. 
• Takie jedzenie doładowuje maksymalną ilością bioenergii, zwiększa fizyczne i psychiczne zapasy człowieka.
• Kiełki zmniejszają czas potrzebnego dla regeneracji człowieka podczas snu. 

Kiełki są najlepszymi dostawcami fermentów (enzymów, które są źródłem energii życiowej), witamin, celulozy, aminokwasów, tłuszczy, cukrów, mikro i makro elementów. Zawierają w sobie około 40 razy więcej naturalnych fermentów niż inne produkty. Zawarte w kiełkach antyoksydanty zapobiegają niszczeniu DNA, co z kolei przyczynia się do przedłużenia długości życia człowieka. 

Szybkie zwiększenie ilości witamin jest charakterystyczne tylko dla kiełków, bo muszą one szybko pokonać dużo przeszkód na drodze do światła podczas swojego rozwoju. Później, gdy już zaczyna działać system korzeniowy i pojawia się mała roślinka, zawartość witamin znacznie się zniża. Uważa się, że zawartość witamin w zielonych roślinach jest 340 razy (!) mniejsza, niż jej zawartość w kiełkach. Dodając kiełki do swojego menu człowiek otrzyma maksymalną ilość niezbędnych naturalnych witamin – antyoksydantów, które nie tylko chronią go od chorób, lecz również potrafią wielokrotnie zwiększyć długość jego życia.  

W przedstawionej poniżej tabeli podano procent od niezbędnej dziennej dawki wielu witamin zawartych w 100 gramach kiełek pszenicy. Kiełki pszenicy porównano z jednakową ilością niektórych warzyw, owoców i innych produktów. 

Poniżej przedstawiamy tabelę porównującą wartości odżywcze w kiełkach z innymi produktami pod względem zawartości w nich fosforu (P) na 100g produktu.

Poniżej przedstawiamy tabelę porównującą wartości odżywcze w kiełkach z innymi produktami pod względem zawartości w nich wapna (Ca) na 100g produktu.

Odżywianie się kiełkami jest bardzo tanie. Należy też brać pod uwagę, że z jednego kilograma suchych nasion otrzymamy 1.5 albo 2 kg gotowego do spożycia jedzenia (kiełki przybierają na masie w wyniku nasiąkania wodą). Kupując pomarańcze, banany, mandarynki, itd. tracimy prawie połowę wagi owoców, bo wyrzucamy do śmieci skórki, nasiona i itd. Owoce wydają się być droższe odnośnie ich rzeczywistej masy wykorzystywanej do jedzenia. Poza tym, 300 gramów pomarańczy czy bananów nie da nam tyle energii,  300 gramów kiełek, którymi już można się najeść.  

O zaletach kiełek wiedzieli już nasi przodkowie, którzy doceniali przede wszystkim jakość jedzenia, a nie jej ilość. Nasi przodkowie często ograniczali się do spożycia 1-2 posiłków dziennie. Starożytni mędrcy powiadali, że człowiek, który odżywia się raz dziennie może być śmiało nazwany mędrcem. Ktoś, kto je dwa razy dziennie – to poszukujący szczęścia w tymczasowych przyjemnościach smakosz;  natomiast odżywiający się trzy razy dziennie człowiek jest człowiekiem chorym. Ciekawostką jest też to, że nawet w czasach antycznych – dla przykładu greccy i rzymscy wojownicy, którzy musieli maszerować przez cały dzień – również odżywiali się raz dziennie. Przez wiele tysięcy lat odżywianie się raz dziennie było normą dla ludów zamieszkujących wybrzeże Morza Śródziemnego. Spożywano posiłek wieczorem, po skończeniu dziennych prac. 

Zwyczaj odżywiania się trzy razy dziennie pojawił się tylko na przeciągu ostatnich dwóch stuleci. Przyczyniły się ku temu odczuwalne braki energii życiowej, fermentów i witamin zawartych w jedzeniu. Niszczono je podczas procesów przeróżnej obróbki termicznej, konserwowania, obdzierania i rafinowania. To stwierdzenie obrazuje następujący przykład: 100 gramów kiełek pszenicy zawiera w sobie więcej wartości odżywczych niż 1 kg białego chleba lub 500g świeżych owoców i warzyw, które oprócz wartości odżywczych również zawierają w sobie azotany (substancje toksyczne). 

Odżywianie się za pomocą kiełek pomaga zaoszczędzić pieniądze, czas i potencjał energetyczny. Właśnie dlatego wielu joginów odżywia się przede wszystkim jedzeniem biogenicznym, co daje im więcej energii dla ich poszukiwań duchowych, rozwoju intuicji i ekspansji świadomości kosmicznej. 

Zastosowanie kiełków w diecie ludzi 

Kiełki są instynktownym i pierwotnym jedzeniem, do którego na przestrzeni wielu milionów lat swojej ewolucji człowiek zdołał się przystosować. 

(Edmond Szekely  – węgierski filolog, linguista, filozof, psycholog i eksperymentator naturalnego stylu życia – przyp. tłum)

Kiełki nasion są wykorzystywane w diecie człowieka przez wiele milionów lat. W niektórych odnalezionych manuskryptach zachowały się wzmianki o tym, że kiełki były znane ludzkości od ponad 5 tysięcy lat temu. Starożytni Chińczycy, około 3000 lat przed naszą erą doskonale wiedzieli o uzdrawiających właściwościach kiełek. 

Kto je wykorzystuje w swojej diecie? 

Mędrcy Tybetu, jogini, długowieczni mieszkańcy rejonów Abchazji.

Chińscy imperatorzy, 

Mieszkańcy regionów wysuniętych daleko na Północ, 

Kosmonauci, 

Druidzi, magowie, ezoterycy, ludzie, zgłębiający starożytną wiedzę. 

Kiełki były zarówno pożywieniem, jak i lekarstwem wśród wielu kultur na terytorium zarówno Wschodu, jak i Zachodu. Już 3000 lat przed naszą erą Chińczycy regularnie wykorzystywali w swoim jedzeniu kiełki roślin bobowatych. Na Rusi też od dawna wykorzystywano w pożywieniu kiełki pszenicy. W podaniach staro ruskich są wzmianki o tym, że wojowie Słowiańscy odżywiali się kiełkami pszenicy; również zachowały się informacje o tym, że chorych i słabych dzieci karmiono kiełkami pszenicy, dzięki czemu szybko przybierały one na wadze i wracały do zdrowia. 

Za naszych czasów legendarny Mahatma Gandi również codziennie spożywał kiełki – zachęcał również do tego innych ludzi.  Wiecznie młoda “babcia” amerykańskiego kina, Liz Taylor oraz piękna Jane Fonda, która przez całe życie zdawała się posiadać figurę szesnastolatki również spożywały delikatną zieleń młodych kiełków. Za ich przykładem poszły inne top modelki, bo w ich pracy zdrowy kolor skóry, białe zęby, elastyczna skóra i błyszczące i zadbane włosy wcale nie są luksusem, tylko niezbędnym profesjonalnym atrybutem. 

Wiele kultur wykorzystywało jedzenie biogeniczne w swojej diecie, co gwarantowało im długowieczność. Starożytni Grecy (pelasgi) uważali, że “umrzeć w wieku 70 lat, to jest to samo, co umrzeć w kołysce”. Starożytne przekazy świadczą o tym, że człowiek jest w stanie żyć około 1000 lat. W Księdze Rodzaju patriarcha Mafusail żył 969 lat. W “Aweste” ( księga zawierająca teksty religijne wyznawców mazdaizmu i zoroastryzmu – przyp.tłum)  również są wzmianki o władcach starożytności, którzy żyli około 1000 lat. Dla kogoś, kto zna się na znaczeniu fermentów nie ma w tym nic nadzwyczajnego. Organizm człowieka składa się z protoplazmy. Uczeni twierdzą, że w protoplazmie nie ma nic takiego, co mogłoby się starzeć, albo nie umiało się samo-regenerować. W 1928 roku zarejestrowano 8000 pokoleń protoplazmy, które w ciągu 17 lat poddano naukowej analizie (L. Wudruf, P. Erdman i inni).  Okazało się, że protoplazma nie tylko się nie zmniejszała, ale również nie odkryto w niej żadnych objawów zniszczenia.

Do starzenie dochodzi wtedy, gdy w ludzkim ciele umiera więcej komórek, niż tworzy się nowych. Jednak to się dzieje tylko wtedy, gdy w jedzeniu brakuje pewnych fermentów. Profesor Henry Sherman udowodnił, że długość życia zwierząt można zwiększyć podając im pożywienie zawierające dużą ilość fermentów. Stosowanie jedzenia biogenicznego, w którym jest zawarta maksymalna ilość fermentów gwarantuje zachowanie młodości skóry. 

Według innej opinii jedzenie biogeniczne było podstawą pożywienia ludzi przed Potopem Biblijnym. Jednak po katastrofie wiedza o jedzeniu biogenicznym została utracona. Tylko niektórzy przedstawiciele ludzkości  – tacy kal jogini, druidzi i mędrcy – byli w stanie zachować tę tajemnicę długowieczności.

W czasach obecnych, z powodu nieracjonalnych przyzwyczajeń żywieniowych średnia długość życia zwykłego człowieka wynosi około 70 lat. Właśnie dlatego sama myśl o tym, że można żyć długo i przy tym nie odczuwać większych cierpień wydaje się być owocem czyjejś fantazji. Jednak po co usuwać skutki starzenia się, jeśli nie usuwamy jej przyczyny? 

Każdy człowiek jest odpowiedzialny za wszystkie swoje choroby. Powinien przeprosić Przyrodę, Życie i Społeczeństwo za to, że choruje i pije. 

(Sylwester Graham – amerykański pastor prezbiteriański i dietetyk, propagator wegetarianizmu i abstynencji od alkoholu. Od jego nazwiska pochodzi nazwa “pieczywo graham” – przyp.tłum.)